Na początku października 2018 roku Rada do spraw Gospodarczych i Finansowych UE przyjęła projekty aktów prawnych wprowadzających tymczasowe rozwiązania w zakresie rozliczania transakcji transgranicznych (tzw. „quick fixes”) dla celów VAT. Mają one być stosowane od 1 stycznia 2020 roku i obowiązywać do momentu przyjęcia docelowego, nowego systemu podatku od towarów i usług. W Niemczech formalne przygotowania do implementacji unijnych regulacji rozpoczęły się 8 maja 2019 roku i przyjęły formę projektu zbiorczej ustawy zawierającej tegoroczne nowelizacje podatkowe.
Ministerstwo Finansów opublikowało projekt ustawy wprowadzającej obowiązkowy mechanizm podzielonej płatności (ang. split payment) na niektóre towary i usługi. Nowe regulacje mają zacząć obowiązywać już od 1 września 2019 r. Projekt został przyjęty przez Radę Ministrów i skierowany do Sejmu.
5 marca 2019 r. wpłynął do Sejmu rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Ordynacja podatkowa. Po dłuższej przerwie, 3 lipca 2019 r. Sejm zdecydował się skierować projekt do prac w Komisji Finansów Publicznych. Z uwagi na fakt, że nowelizacja zawiera istotne zmiany dotyczące stosowania stawek VAT warto zapoznać się z planowanymi zmianami już teraz.
Wprowadzone 1 stycznia 2019 roku nowe regulacje dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z samochodami osobowymi wciąż budzą spore wątpliwości. Nie wszystkie niejasności dotyczą jednak wprost kosztów podatkowych. Jedna z zawiłych kwestii była ostatnio przedmiotem zainteresowania naszego klienta i znalazła odzwierciedlenie w interpretacji indywidualnej wydanej dla niego przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 4 czerwca 2019 roku, znak: 0111-KDIB2-3.4010.120.2019.1.APA.
W ostatnim dniu roboczym poprzedzającym wejście w życie rewolucyjnych rozwiązań w zakresie podatku u źródła, Minister Finansów ponownie postanowił odroczyć termin ich obowiązywania. Tym razem Resort Finansów zdecydował, że nowe regulacje dotyczące obowiązkowego poboru podatku według stawek krajowych wejdą w życie 1 stycznia 2020 roku.
Przedstawiamy Państwu kolejny artykuł z cyklu poświęconego tzw. narzędziom szybkiego reagowania (quick fixes) w VAT. Ostatnio analizowaliśmy zmiany wprowadzane w procedurze związanej z magazynami konsygnacyjnymi. Tym razem przyjrzymy się nowelizacji dotyczącej transakcji łańcuchowych.
Do wprowadzenia obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności pozostały niecałe trzy miesiące. Z uwagi na to, jak mechanizm wpłynie na przepływy pieniężne podatników oraz ile podmiotów będzie musiało na co dzień mierzyć się z jego stosowaniem można śmiało mówić o małej rewolucji.
12 kwietnia uchwalona została nowelizacja ustaw o VAT, CIT i PIT. Od 1 stycznia 2020 roku obowiązywać będą zaostrzone przepisy dotyczące płatności powyżej 15 tys. zł. Niezachowanie ustawowo wymaganych warunków skutkować będzie solidarną odpowiedzialnością nabywcy za rozliczenia VAT sprzedawcy oraz brak możliwości uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów. Nowe przepisy spowodują również konieczność założenia rachunków bankowych w Polsce przez podmioty zagraniczne działające na terytorium kraju. Nowe przepisy obejmą spółki kapitałowe, osobowe i osoby prowadzące jednoosobowe działalności gospodarcze.
Ministerstwo Finansów nie ustaje w walce o uszczelnianie systemu podatkowego. Już od 1 stycznia 2020 roku, przed dokonaniem płatności za fakturę VAT podatnik będzie zobowiązany do zweryfikowania, czy numer rachunku bankowego sprzedawcy został ujawniony w wykazie prowadzonym przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (KAS). Taki obowiązek, dotyczący płatności powyżej 15.000 zł dokonywanych pomiędzy przedsiębiorcami nakłada oczekująca jedynie na podpis Prezydenta ustawa z 12 kwietnia 2019 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw.
15 maja 2019 roku TSUE wydał wyrok w sprawie spółki Vega International Car Transport and Logistic – Trading GmbH z siedzibą w Austrii przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C‑235/18), w którym uznał, że czynność polegającą na udostępnianiu kart paliwowych oraz negocjowaniu, finansowaniu i rozliczaniu nabywania paliwa z wykorzystaniem tych kart należy klasyfikować jako zwolnioną z VAT transakcję finansową zbliżoną do przyznania kredytu, o której mowa w art. 135 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 2006/112/WE.
