Doradztwo podatkowe - strona 26

Tegoroczne zmiany Kodeksu karnego skarbowego (k.k.s.) oraz Kodeksu karnego (k.k.), dotyczące przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, odbiły się dość szerokim echem wśród osób zajmujących się prowadzeniem ksiąg rachunkowych. W czym rzecz? Otóż z 1 stycznia 2017 roku zaostrzone zostały sankcje za nierzetelne wystawienie faktury lub rachunku lub też za posługiwanie się takim dokumentem (art. 62 § 2 k.k.s.). Aktualnie czyn ten zagrożony jest karą grzywny do 720 stawek dziennych oraz karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż rok.  

15 maja 2017 roku NSA w poszerzonym składzie 7 sędziów orzekł, iż w stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2017 roku płatnicy powinni byli pobierać podatek u źródła od wynagrodzenia wypłacanego zagranicznym podmiotom świadczącym poza terytorium Polski usługi niematerialne określone w art. 21 ust. 1 UPDOP. Jest to niewątpliwie niekorzystne i kontrowersyjne rozstrzygnięcie, które zapewni organom podatkowym dodatkowy argument pozwalający na zakwestionowanie prawidłowości dokonywanych dotychczas rozliczeń przez polskich płatników.

Choć nowe przepisy o cenach transferowych obowiązują dopiero od kilku miesięcy, to już pojawiły się zadziwiająco sprzeczne stanowiska w zakresie grupowania transakcji celem ustalenia czy przekroczony został ustawowy limit obligujący podatnika do sporządzenia dokumentacji cen transferowych. Zdaniem WSA w Krakowie (wyrok z 23 lutego 2017 r., sygn. I SA/Kr 1290/16) wykładnia językowa nowododanego art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „UPDOP”), prowadzi do wniosku, iż sformułowanie „jednego rodzaju” nie odnosi się do „transakcji”, a wyłącznie do „innych zdarzeń”. Tym samym przy weryfikacji progu transakcyjnego, konieczne jest zsumowanie przez podatnika wszystkich transakcji realizowanych z podmiotami powiązanymi. Innego zdania jest natomiast Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (interpretacja indywidualna z 3 lutego 2017 r., o znaku 3063-ILPB2.4510.207.2016.1.ŁM), który uważa, że ww. limit należy odnosić osobno do każdej transakcji zawartej z danym podmiotem powiązanym. 

Prawidłowe określenie momentu powstania prawa do odliczenia VAT od usług objętych odwrotnym obciążeniem w przypadku otrzymania zaległej faktury od podwykonawcy jest ważnym zagadnieniem w branży budowlanej. Mechanizm odwrotnego obciążenia w VAT dla usług wymienionych w załączniku nr 14 do Ustawy o VAT powoduje kolejne wątpliwości podatników. Tym razem problem dotyczy określenia momentu powstania prawa do odliczenia podatku VAT dla Generalnego Wykonawcy, gdy otrzymał fakturę od podwykonawcy z opóźnieniem powyżej trzech miesięcy. Należy rozważyć, czy prawo to powstaje na zasadach ogólnych tj. nie wcześniej niż z chwilą otrzymania faktury od podwykonawcy, czy też w momencie powstania obowiązku podatkowego.  

Z początkiem 2016 r. do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzono tzw. „ulgę na działalność badawczo-rozwojową”. Mechanizm ulgi polega na możliwości odliczenia od podstawy opodatkowania wskazanych w ustawie wydatków (tzw. „kosztów kwalifikowanych”), poniesionych przez podatnika na działalność badawczo-rozwojową, pomimo tego, że wydatki te zostały już rozpoznane, jako koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z najnowszym orzeczeniem WSA w Gliwicach ws. ulgi na złe długi, podatnicy mogą skorygować podatek należny (z tytułu nieściągalnych wierzytelności) nawet, gdy od końca roku, w którym wystawiono fakturę upłynęły już dwa lata.  

20 marca 2017 r., Prezydent podpisał ustawę z 9 marca br. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami (Dz.U. 2017 poz. 648, dalej: „Ustawa”). Jedną z kwestii, jakie ona reguluje jest m.in. wymiana informacji podatkowych o jednostkach wchodzących w skład grupy podmiotów (Country-by-Country Reporting: CBCR). Ustawa ta nie tylko przeniosła przepisy dotyczące CBCR z ustawy podatkowej, ale wprowadziła także szereg zmian w zakresie obowiązku jego składania, tj. przede wszystkim rozszerzyła zakres podmiotów zobowiązanych do jego przekazania.   

Przerwa w transporcie uniemożliwia zastosowanie stawki 0% podatku VAT, jak wynika z najnowszego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 10 lutego 2017 r. (sygn. akt I FSK 628/15).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej: „TSUE”) wydał wyrok w sprawie portugalskiego podmiotu, w którym odniósł się do możliwości zastosowania stawki 0% podatku VAT, w przypadku gdy zagraniczny kontrahent nie będzie posiadał numeru VAT-UE. Rozstrzygnięcie TSUE ma również zastosowanie dla polskich podatników.

Na zastosowanie 50% stawki sankcyjnej dla doszacowanego dochodu pomiędzy podmiotami powiązanymi organ podatkowy ma tylko 3 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. Po tym czasie, do momentu upływu 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, może on zastosować jedynie podstawową stawkę wynoszącą 19%. Takie wnioski wynikają z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 października 2016 r., o sygn. akt II FSK 2288/14. NSA dodatkowo wskazał, że dokumentacja cen transferowych powinna być przygotowywana na bieżąco, a nie tylko na potrzeby kontroli. Jeśli podatnik nie dopełnił tego obowiązku, to dokumentacja może być uznana za „nierzetelną”.