Audyt jednostek zainteresowania publicznego (JZP) jest traktowany jako badanie o podwyższonym ryzyku nie bez powodu. Większe wymagania – zarówno wobec samych spółek, jak i ich audytorów – wynikają przede wszystkim z faktu, że dane zawarte w sprawozdaniach finansowych, a także informacje ujęte w sprawozdaniu biegłego rewidenta, przekładać się mogą bezpośrednio na kurs notowań akcji, a dla mniejszych inwestorów często są jedynym źródłem danych o spółce giełdowej.
Głównym zadaniem audytu zewnętrznego jest zabezpieczanie wiarygodności danych finansowych prezentowanych przez uczestników rynku w celu skutecznego ograniczenia ryzyka gospodarczego i inwestycyjnego. Rolą dobrego audytora jest jednak nie tylko potwierdzenie wiarygodności danych finansowych, ale także pójście o krok dalej, czyli zidentyfikowanie potrzeb klienta, zaprojektowanie rozwiązania i wspólna jego realizacja – zawsze w kontekście celu biznesowego, jaki chce osiągnąć klient.
Nie jest moim celem wskazywanie finansowych zalet procesu due diligence podczas negocjacji, bo o tym pisaliśmy już w artykule „Due diligence – badanie warte miliony”, ale chcę zwrócić uwagę na ryzyko, które wiąże się ze zbytnim zaufaniem do samego siebie i swojej nieomylności.
Jeszcze kilka lat temu audyt był traktowany jako zło konieczne i kolejny obowiązek do spełnienia. Teraz biegli rewidenci coraz częściej uważani są za doradców, którzy swoją wiedzą i doświadczeniem mogą wpierać działalność spółki.
Badanie sprawozdań finansowych przez niezależnego biegłego rewidenta stanowi coraz ważniejszy element komunikacji pomiędzy badanymi jednostkami i ich inwestorami oraz pełni znaczącą funkcję w budowaniu poczucia bezpieczeństwa u udziałowców, akcjonariuszy i wszystkich pozostałych zewnętrznych podmiotów, zainteresowanych kondycją przedsiębiorstwa.
Niejednokrotnie zastanawiałam się, jakie jest znaczenie usług audytorskich w Polsce i doszłam do wniosku, że nadal „mocno niedoszacowane”.
Audyt sprawozdania finansowego to coś więcej niż weryfikacja prawidłowości. Według mnie audyt finansowy to przede wszystkim możliwość zidentyfikowania „słabych punktów” organizacji, dzięki której osoby zarządzające mogą minimalizować istniejące, a nie zawsze uświadomione ryzyka.
