24 czerwca 2015 r. Sąd Najwyższy wydał wyrok, w którym stwierdził, że współpraca z osobą prowadzącą działalność gospodarczą może zostać uznana za stosunek pracy (sygn. akt II PK 189/14). Rozstrzygnięcie to ma ogromne znaczenie dla przedsiębiorców współpracujących z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą na podstawie umów cywilnoprawnych. Sąd Najwyższy umożliwił bowiem samozatrudnionym skuteczne domaganie się przed sądem ustalenia stosunku pracy, z uwagi na fakt, iż prowadzona działalność gospodarcza może stanowić niekiedy ukrytą formę zatrudnienia w oparciu o umowę o pracę.
W treści uzasadniania Sąd Najwyższy wskazał, że wobec różnych cech świadczenia pracy na podstawie umowy o pracę i umów cywilnoprawnych, dla oceny charakteru danego stosunku prawnego decydujące jest ustalenie, które z cech charakterystycznych dla jednej bądź drugiej formy zatrudnienia mają charakter przeważający. Zdaniem Sądu Najwyższego rozstrzygające o stosunku pracy jest podporządkowanie organizacyjne pracownika wobec pracodawcy. Należy jednak pamiętać, iż sąd dokonuje ustaleń w oparciu o konkretny stan faktyczny. Nie każda zatem umowa o współpracę zostanie uznana za stosunek pracy.
Wydane orzeczenie może spowodować zjawisko masowego składania pozwów o ustalenie stosunku pracy. Uznanie przez sąd, że prowadzący działalność gospodarczą jest etatowym pracownikiem będzie miało niebagatelny wpływ na sytuację prawną i finansową jego pracodawcy. Przede wszystkim pracodawca będzie zobowiązany do zapłaty składek ZUS od wynagrodzenia pracownika za pięć lat wstecz lub do udzielenia mu skumulowanego płatnego urlopu wypoczynkowego za ostatnie trzy lata. Może być też narażony na karę grzywny do 30 000 zł za nieprzestrzeganie przepisów prawa pracy, a w przypadku uznania tego czynu za oszustwo – nawet na odpowiedzialność karną. Obie strony będą ponadto zmuszone do zapłaty zaległych podatków, jeżeli były one odprowadzane w zaniżonej wysokości.