Art. 79 pkt. 4 Ustawy o rachunkowości wskazuje, że ten kto wbrew przepisom ustawy nie składa sprawozdania finansowego lub sprawozdania z działalności we właściwym rejestrze sądowym dokonuje przestępstwa, co skutkuje odpowiedzialnością karną: grzywną albo karą ograniczenia wolności. Sankcje za niezłożenie sprawozdania finansowego wynikają też z Kodeksu karnego skarbowego.
Gdy w Ordynacji podatkowej z początkiem roku 2003 pojawiły się pierwsze przepisy dotyczące interpretacji przepisów prawa podatkowego, Ministerstwo Finansów odtrąbiło swój wielki sukces. Do podatników trafiła informacja, że odtąd znacząco zwiększy się pewność prawa a to na skutek tego, że sposób wykładni i zastosowania przepisów będzie praktycznie z góry znany. W praktyce – jak to zwykle bywa – okazało się, że potężnym problemem jest zapewnienie jednolitości wydawanych interpretacji (początkowo taką interpretację można było uzyskać u naczelnika każdego urzędu skarbowego, w tej chwili wydaje je tylko kilku specjalnie wyznaczonych do tego dyrektorów izb skarbowych) oraz ustalenie zakresu ochrony, jaki gwarantują pytającym podatnikom. Później z inicjatywy Naczelnego Sądu Administracyjnego pojawiła się „interpretacja-widmo” – niby wydana, ale ciągle niedoręczona. Teraz na dokładkę jest i inna trudność – jeżeli otrzymana interpretacja zdaniem podatnika nie odpowiada prawu, zmuszony jest on czekać na finalne rozstrzygnięcie nawet… 5 lat. Sęk w tym, że przez ten czas przepisy zdążą się 7 razy zmienić, a podatnika może już nie być. Nie każdego stać (zarówno mentalnie, jak i finansowo) na podjęcie ryzyka pójścia pod prąd…
Transakcje gospodarcze zawierane przez podatników wymagają stosownej dokumentacji. W tym celu prowadzone są księgi podatkowe. Księgi podatkowe stanowią dowody księgowe, dlatego też powinny one przedstawiać obraz jednostki odpowiadający rzeczywistości.
Jedynie rzetelne i niewadliwe księgi mogą stanowić dowód w przypadku postępowania podatkowego, toczącego się przed organami podatkowymi.
