Ustawa o rachunkowości - strona 2

Podczas badania sprawozdań finansowych za rok 2014 odniosłam wrażenie, że wprowadzenie Krajowego Standardu Rachunkowości nr 9 „Sprawozdanie z działalności” (dalej KSR 9) niewiele zmieniło w zakresie jakości sporządzanych sprawozdań z działalności. Nadal zdarza się, że sprawozdanie z działalności napisane jest na jednej stronie arkusza A4, opiera się tylko na dwuletnich danych finansowych lub informacjach przekopiowanych wprost ze sprawozdania finansowego, ewentualnie opatrzonych komentarzami „nastąpił wzrost/spadek o tyle i tyle”, bez jakichkolwiek bardziej szczegółowych wyjaśnień, co było przyczyną zanotowanych zmian. Oczywiście nie chodzi mi o to, żeby w sprawozdaniu z działalności ujawniać od razu tajemnice handlowe przedsiębiorstwa, ale oczekiwałabym po nim bardziej kompleksowych informacji, pozwalających wyrobić sobie zdanie o faktycznej kondycji przedsiębiorstwa.

Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się nierozerwalnie z obowiązkiem prowadzenia księgowości firmy. Przedsiębiorca może prowadzić księgowość samodzielnie lub za pośrednictwem biura rachunkowego. Najczęściej spotykanym sposobem realizacji tego zobowiązania jest rozliczanie się w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów (dalej PKPiR), czyli tzw. uproszczonej księgowości. Drugim sposobem, wymagającym większych nakładów pracy i kosztowniejszym, jest prowadzenie pełnej księgowości. Warto więc wiedzieć, kto taką księgowość prowadzić musi i jak się do tego przygotować.

W dniu 23 września 2015 roku wejdzie w życie ustawa z dnia 23 lipca 2015 roku o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1333), która m.in. zmieniła wzorzec bilansu, rachunku zysków i strat oraz zestawienia zmian w kapitale (funduszu) własnym dla innych jednostek niż banki, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji.

Transakcje gospodarcze zawierane przez podatników wymagają stosownej dokumentacji. W tym celu prowadzone są księgi podatkowe. Księgi podatkowe stanowią dowody księgowe, dlatego też powinny one przedstawiać obraz jednostki odpowiadający rzeczywistości. Jedynie rzetelne i niewadliwe księgi mogą stanowić dowód w przypadku postępowania podatkowego, toczącego się przed organami podatkowymi.