TSUE

30 stycznia 2024 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie dotyczącej sporu polskiego przedsiębiorcy z fiskusem. Trybunał rozstrzygał w kwestii odpowiedzialności za wystawianie tak zwanych „pustych” (czyli fałszywych, nie dokumentujących rzeczywistych zdarzeń gospodarczych) faktur. TSUE uznał, że w sytuacjach, w których dochodzi do ewidentnych oszustw dokonywanych przez pracowników, przedsiębiorcy nie mogą być uznani za wystawcę faktury VAT w rozumieniu art.108 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 203 dyrektywy Rady 2006/112/WE. 

29 czerwca 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał istotny dla podatników wyrok. Orzekł w nim, że jeśli firma nabywa od podmiotu powiązanego z innego kraju kompleksowe usługi produkcji na materiałach powierzonych, wraz z szeregiem świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, to nie skutkuje to powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w kraju siedziby usługodawcy.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej 8 grudnia 2022 roku wydał niezwykle niekorzystny dla podatników wyrok (C 247/21). TSUE orzekł w nim jednoznacznie, iż, w ramach uproszczonej wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, podatnik musi zawrzeć na fakturze informację o „odwrotnym obciążeniu”, aby móc skorzystać z tej specjalnej procedury. Co więcej – błędu tego nie można naprawić nawet poprzez korektę faktury.

29 września 2022 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał niezmiernie interesujący wyrok (sygn. C-235/21), w którym uznał, że pisemną umowę można traktować jak fakturę uprawniającą do odliczenia VAT. Orzeczenie może mieć doniosłe znaczenie dla podatników – choć na ten moment nie wiadomo dokładnie, jaki wpływ będzie miało na interpretację przepisów przez polską administrację skarbową.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał 7 kwietnia 2022 r. wyrok w sprawie rumuńskiej spółki Berlin Chemie A. Menarini SRL przy udziale niemieckiej spółki-matki Berlin Chemie AG (sygn. C-333/20), który to wyrok może mieć spore znaczenie dla prawidłowego rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na gruncie podatku od towarów i usług (ang. FE – fixed establishment).

Grupę VAT zdefiniowano w Polskim Ładzie jako powiązaną finansowo, ekonomicznie i organizacyjnie grupę podmiotów, zarejestrowaną jako samodzielny podatnik podatku od towarów i usług.

Przedsiębiorcy, którzy przygotowują się do rozpoczęcia inwestycji w Polsce, stają przed wieloma wyzwaniami. Jednym z nich jest określenie wszystkich skutków podatkowych planowanych działań – między innymi na gruncie podatku od towarów i usług, podatków dochodowych, czy też cła. Obecnie nie jest to proste i wymaga złożenia wielu dokumentów, takich jak wnioski o wydanie indywidualnych interpretacji podatkowych, czy też wiążących informacji stawkowych. Remedium na to ma być proponowane przez Polski Ład narzędzie w postaci porozumienia inwestycyjnego.

Na gruncie podatku VAT wiele sporów i wątpliwości budzi zagadnienie tzw. stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Posiadanie takiego stałego miejsca ma niebagatelne znaczenie, gdyż wpływa ono na określenie miejsca świadczenia usług, a w konsekwencji także kraju, w którym świadczenia podlegają opodatkowaniu VAT.

Dziś chciałbym przybliżyć Państwu wyrok TSUE w sprawie Euro Park Service i odpowiedzieć na pytanie, jak stosować klauzulę przeciw unikaniu opodatkowania w przypadku połączenia i podziału spółek oraz wymiany udziałów.

W ostatnim czasie pojawił się ważny wyrok rozpatrujący kwestię opodatkowania opłat pobieranych przez organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi. Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości opłaty te stanowią rekompensatę, a nie usługę, w związku z tym nie są opodatkowane VAT.