Ordynacja podatkowa

Sprawdzając, czy firma jest zobowiązana do raportowania schematów podatkowych, warto pamiętać o tym, że polski ustawodawca rozszerzył zakres obowiązków nakładanych na firmy przez unijną dyrektywę DAC6. Do prawidłowego ujawniania informacji o MDR konieczna jest zatem znajomość nie tylko polskiej definicji kryterium głównej korzyści, ale też wszystkich cech rozpoznawczych. Szczególnym cechom rozpoznawczym przyjrzymy się bliżej w tym artykule.

Kryterium głównej korzyści jest istotnym elementem w przypadku raportowania schematów podatkowych (MDR) w przypadku których mamy do czynienia z ogólnymi cechami rozpoznawczymi. Zgodnie z regulacjami Ordynacji podatkowej, jeśli kryterium głównej korzyści nie będzie spełnione, to nie możemy mówić o zaistnieniu schematu podatkowego – nawet w sytuacji, w której uzgodnienie spełnia którąś z ogólnych cech rozpoznawczych. Czym jest zatem kryterium głównej korzyści i jak je zweryfikować?

Od 1 stycznia 2019 r. Ustawodawca, implementując przepisy dyrektywy DAC6 do polskiego porządku prawnego, wprowadził obowiązek raportowania schematów podatkowych MDR (ang. Mandatory Disclosure Rules). Warto w tym miejscu zaznaczyć, iż polskie regulacje dotyczące MDR zawarte w Ordynacji podatkowej mają szerszy zakres niż przepisy unijnej dyrektywy DAC6.

Jakiś czas temu na naszym blogu pisaliśmy o pierwszych wyrokach, w których sądy stawały po stronie podatników i sprzeciwiały się praktykom fiskusa polegającym na sztucznym wszczynaniu postępowań karnych skarbowych w celu zawieszenia biegu terminu przedawnienia. Wygląda na to, że linia orzecznicza sądów w tym aspekcie zdążyła się ugruntować w sposób korzystny dla podatników. 

Zgodnie obowiązującymi w Polsce przepisami dotyczącymi raportowania schematów podatkowych, istnieją trzy grupy podmiotów, których dotyczy obowiązek raportowania.  Za jego niedopełnienie podatnikom grożą dotkliwe finansowe kary. Aby uniknąć negatywnych konsekwencji warto więc zapoznać się z podstawowymi informacjami dotyczącymi MDR – w tym z definicją schematu podatkowego. 

Ministerstwo Finansów opublikowało niedawno wstępny projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw wraz z jego uzasadnieniem. Projekt ten, z uwagi na niekorzystne z punktu widzenia przedsiębiorców zmiany, od początku wzbudzał wiele kontrowersji. Niedługo więc po jego ogłoszeniu rzecznik polskiego rządu – Piotr Müller – podczas konferencji prasowej zapewnił, że nie będzie żadnej zmiany w Ordynacji podatkowej. Zapewnienia te okazały się jednak niezgodne z prawdą: prekonsultacje do projektu ustawy zostały doprowadzone do finału. 

Kontrola celno-skarbowa – podobnie jak kontrola podatkowa – jest procedurą mającą na celu sprawdzenie, czy kontrolowany podatnik przestrzega przepisów prawa podatkowego oraz czy w sposób prawidłowy realizuje obowiązki z tym związane. Należy jednak zwrócić uwagę na szereg istotnych kwestii, charakterystycznych dla kontroli celno-skarbowej. Kto może zostać skontrolowany przez pracowników Krajowej Administracji Skarbowej i jak postąpić w przypadku niespodziewanej wizyty urzędników?

Konieczność złożenia formularza ORD-U – czyli rocznej informacji o umowach zawartych z nierezydentami w rozumieniu Prawa dewizowego – to obowiązek, o którym przedsiębiorcy i księgowi bardzo często zapominają, narażając firmę na grzywnę. Co gorsza, czasu na przekazanie informacji do urzędu skarbowego jest naprawdę mało. Dla większości podatników termin składania formularza ORD-U za 2022 r. mija 31 marca 2023 r.

Stare porzekadło mówi, że "pycha kroczy przed upadkiem". Przekonały się o tym lokalne organy administracji, które swoimi autorytarnymi działaniami utrudniały podatnikowi realizację inwestycji, a potem zażądały podatku od nieruchomości, której inwestor nie zdążył wyburzyć. Na takie działania nie zgodził się jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny, który wskazał wiele błędów popełnionych przez fiskusa i stanął po stronie podatnika.

W 2021 r. wśród spoczywających na podatnikach obowiązków sprawozdawczo-informacyjnych za rok podatkowy kończący się 31 grudnia 2020 r. znajdowało się raportowanie dotyczące umów zawartych z nierezydentami w rozumieniu przepisów prawa dewizowego (formularz ORD-U) oraz raportowanie związane z transakcjami z podmiotami powiązanymi lub kontrahentami z rajów podatkowych (formularz TPR). Obowiązek złożenia informacji ORD-U upłynął 31 marca 2021 r., a informacji TPR – 31 grudnia 2021 r.