W niniejszym wpisie spróbujemy przyjrzeć się najnowszym interpretacjom podatkowym w zakresie cen transferowych. Poruszają one m.in. kwestię obowiązku dokumentacji podatkowej dla transakcji cash-poolingu, analizują skutki udzielenia nieodpłatnego poręczenia oraz wskazują jak spółka przejmująca powinna wywiązać się z obowiązku dokumentacyjnego w zakresie transakcji spółki przejmowanej.
Obecnie panująca pandemia koronawirusa nie pozostaje bez wpływu na transakcje pomiędzy podmiotami powiązanymi. Terminy realizacji przez podatników obowiązków w zakresie złożenia oświadczenia o sporządzeniu lokalnej dokumentacji cen transferowych a także informacji o cenach transferowych pozostają niezmienne, czyli upływają 30 września 2020 r. Zgodnie ze art. 31z tzw. specustawy[1] termin ten wydłużony został do 30 września 2020 r. w przypadku podmiotów, których rok podatkowy rozpoczął się po dniu 31 grudnia 2018 r., a zakończył przed dniem 31 grudnia 2019 r.
Sporządzając dokumentacje podatkowe za 2018 rok, znaczna część podmiotów powiązanych wybierała reżim podatkowy z roku 2019, tak aby móc skorzystać z uproszczeń w zakresie zwolnienia z obowiązku dokumentacyjnego dla transakcji krajowych. Zgodnie z art. 11n UPDOP (ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych) podmioty powiązane, które mają miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, mogą zostać zwolnione z obowiązku sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych.
O zmianach przepisów w cenach transferowych na przestrzeni ostatnich 3 lat mówi się bardzo dużo.
W pierwszej części wpisu omówiono kwestie związane z ustaleniem obowiązku dokumentacyjnego według przepisów z 2017 i 2019 roku. Tym razem skupię się na analizie danych porównawczych i oświadczeniu o cenach transferowych w brzmieniu przepisów dotychczasowych i znowelizowanych.
Ceny transferowe nie są już czysto teoretycznym zagadnieniem, ale czynnikiem, który należy brać pod uwagę każdego dnia, dokonując transakcji z podmiotami powiązanymi. Ilość i charakter zmian, z jakimi podatnicy muszą się w tej materii zmierzyć, stanowi nie lada wyzwanie. I choć ostatnie z nich zostały wprowadzone od 2019 roku, to podatnicy mogą zdecydować o ich zastosowaniu także dla dokumentacji podatkowych za rok 2018.
W tym poście omówimy rekomendacje Grupy Roboczej nr 3, która zajęła się podejściem do „refakturowania” oraz hierarchią metod weryfikacji cen transferowych. Rekomendacje te zostały przygotowane dla przepisów o cenach transferowych obowiązujących od 1 stycznia 2019 roku.
Ministerstwo Finansów (dalej: MF) wychodząc naprzeciw potrzebom podatników w zakresie wyjaśniania aspektów związanych z tematem cen transferowych powołało na podstawie zarządzenia z dnia 27 kwietnia 2018 r. tzw. Forum Cen Transferowych (FCT). Jest to zespół składający się z osób zajmujących się tym zagadnieniem zarówno w teorii, jak i w praktyce, a także z przedstawicieli MF oraz KAS.
Przełom 2018 i 2019 roku to czas publikacji nowych przepisów dotyczących cen transferowych. Uregulowania odnoszące się do tego zagadnienia ujęte zostały w Rozdziale 1a UPDOP oraz Rozdziale 4b UPDOF. W dniach 29 i 31 grudnia 2018 roku w Dzienniku Ustaw ukazały się rozporządzenia Ministra Finansów, stanowiące przepisy wykonawcze do regulacji dotyczących cen transferowych.
W 2019 roku podatnicy mogą sami wybrać, według jakich przepisów przygotują dokumentacje podatkowe za właśnie zakończony 2018 rok. Zgodnie bowiem ze znowelizowanymi przepisami UPDOP i UPDOF, podatnicy mają możliwość zastosowania obowiązujących formalnie od 1 stycznia 2019 roku przepisów już do transakcji grupowych realizowanych w 2018 roku. Sporządzenie dokumentacji podatkowej według nowo obowiązujących przepisów może być dla podatnika znaczącym ułatwieniem, ale może również generować nowe problemy i obowiązki, z którymi podatnik nie spotkałby się, stosując poprzednie regulacje.
